| Έτσι είναι η ζωή. Ο καθένας παίρνει κάτι. Άλλος παίκτες, τίτλους, άλλος δρόμο. Από την άλλη, γλιτώνεις την οποιαδήποτε έκπληξη αν έχεις κατανοήσει πλήρως τη θέση σου, τις καταβολές σου και πάνω από όλα την ομάδα που εκπροσωπείς. Κοινώς, τι μπορεί να περιμένεις από την ποδοσφαιρική σου ζωή όταν βάζεις στο στήθος σου το σήμα της τροφής των μόσχων; Όταν αντί για αίμα τρέχει αποβιταμινωμένη χλωροφύλλη, πόσες ελπίδες μπορείς να έχεις; Δύο φίλοι ξεκίνησαν μαζί. Κοινή αφετηρία, διαδρομή επιτυχημένη. Ο ένας ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ, ο άλλος πανβάζελος. Όταν θα έρθει η ώρα της κρίσης, στην μπάλα, ποιος θα κερδίσει; Ποιος θα χαμογελάσει και θα θριαμβεύσει; Και ποιος θα φύγει κυνηγημένος; Εδώ σας θέλω. Έρχεται ο Πατέρας, με τα φλάμπουρα, τα κότερα και τις σημαίες. Ξεκινάει ως διασταύρωση του Τζένγκινς Χαν με τον Δημήτριο τον Πολιορκητή. Πού καταλήγει; Ως ο Πήλιος Γούσης με τον Δήμο Σταρένιο. Η δε ομάδα του διαλύεται κομμάτι κομμάτι και γρήγορα. Θα μπορούσε ποτέ να έχει την ίδια εξέλιξη αν ήταν στον ΘΡΥΛΟ; Είναι αυτό που λέμε φταίει και το κλίμα. Ο Μαρινάκης ξεκίνησε, προχωρά σταθερά, σκόνταψε, σηκώθηκε. Όλοι ήμασταν δίπλα του, έπεσε αυτός, κοντά όλοι να βάλουμε ένα χέρι. Απογοητευτήκαμε εμείς; Πρώτος να κάνει μια δήλωση, να πάρει έναν παίκτη ώστε αμέσως να χαμογελάσουμε | ||
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου