Για σένα πέφτω και στην φωτιά…

Γιατί, λοιπόν, αυτό το μεθύσι χαράς το βράδυ της Παρασκευής στο ΣΕΦ; Ο Ολυμπιακός δεν προκρίθηκε για πρώτη φορά σε φάιναλ-φορ. Η αλήθεια είναι ότι αυτή ήταν η 7η κατά σειρά στην ιστορία του και η τρίτη μέσα στην τελευταία τετραετία.
Κι όμως. Τα δακρυσμένα μάτια των παλιότερων, ο ενθουσιασμός των νεότερων, και το παραλήρημα στον αγωνιστικό χώρο εξηγούσαν αυτή την απίστευτη έκρηξη.
Οι ημίγυμνοι παίκτες, αγκαλιά με τον κόσμο να χοροπηδάνε, τραγουδώντας το "ομάδα ομαδάρα μου" και μετά το "κάτι μαγικό", ο Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος που κατέβηκε πρώτος-πρώτος για να συγχαρεί την ομάδα στα αποδυτήρια, οι γιοί του που… ξέσπασαν με κλοτσιές στις διαφημιστικές πινακίδες, ο σοφός Ίβκοβιτς και το γήπεδο όπου όλοι έχουμε ζήσει την ιερή ανατριχίλα.

Το ένστικτο του κόσμου 
Όλα αυτά μαζί. Γιατί ο κόσμος, καμιά φορά αργεί, αλλά στο τέλος καταλαβαίνει. Και το ένστικτό του είναι αλάθητο. Αυτή η ομάδα δεν πήρε ακόμη κάποιον τίτλο, του πήρε όμως την ψυχή του. Τον έκανε σιγά-σιγά, μέσα από δοκιμασίες και αμφισβητήσεις, να ξαναγουστάρει το μπάσκετ και να θυμηθεί τα χρόνια που αναζητούσε με αγωνία ένα εισιτήριο για να πάει να δει τον Τόμιτς, τον Σιγάλα, τον Φασούλα και τον Τάρλατς.
 Αυτή η ομάδα, που μοιάζει με το masterpiece του γερο-Ντούντα, είναι από άλλη πάστα. Δεν έχει στραβωμένες φάτσες, γκρίνιες, μουρμούρες και "εκ των έσω" πονηριές με κολιτιλίκια και παπάτζες.
 Είναι μια ομάδα που παίζει μπάσκετ και το γουστάρει μέχρι το μεδούλι. Γιατί το μυστικό της είναι πολύ απλό όσο και απόλυτο. Προπονητής και παίκτες κάνουν τη δουλειά τους. Δεν σημαίνει ότι αποκλείεται να χάσουν, ή να υποπέσουν σε λάθη. Όποιος όμως δουλεύει με τόσο μεράκι, αποκλείεται στο τέλος της ημέρας να μη νιώσει ικανοποιημένος και να μην έχει πετύχει κάτι.
 Κι έτσι ο κόσμος πάει πλέον για να δει τον Σπανούλη, τον Πρίντεζη, τον Σλούκα, τον Μάντζαρη, τον Παπανικολάου, τον Χάινς, τον Ντόρσεϊ, τον Άντιτς, τον Κέσελ και τον Λο.
 Γιατί απλά παίζουν μπάσκετ
 Στην Ελλάδα της μιζέριας και του αυτομαστιγώματος, ο φετινός Ολυμπιακός είναι κι ένα παράδειγμα για το πώς μπορεί ένα γκρουπ Ελλήνων (και βεβαίως) ξένων να συνεργαστεί αρμονικά, να πρωταγωνιστήσει και να διακριθεί, χωρίς να απαιτούνται ντε  και καλά πομφόλυγες και φούσκες συμβολαίων μυθικών μεν, χωρίς σχέση με την πραγματικότητα δε.
 Θα μου πείτε "καλά ρε , στον Ολυμπιακό δεν παίζει ο Σπανούλης των 2.5 εκατομμυρίων και βάλε, αν υπολογίσουμε και την εφορία". Ναι εδώ βρίσκεται ο Σπανούλης, μόνο που για να νικήσει η ομάδα του αυτός ο σούπερ-σταρ, ο ακριβοπληρωμένος όχι μόνο δεν βαρυγκόμησε, δεν έκανε τον καμπόσο, δεν είπε όχι, αλλά πρώτος απ' όλους (ως όφειλε) έγινε ο χαμάλης που κουβάλαγε τη μπάλα, έτρωγε όλο το ξύλο και έψαχνε διαρκώς να βρει τον ελεύθερο συμπαίκτη του.
Πάνω απ’ όλους, άλλωστε, φέτος στον Πειραιά μπαίνει η ομάδα, η συνεργασία και ο κοινός στόχος.
Κι αν όλα αυτά σας φαίνονται υπερβολικά, διαβάστε τη δήλωση του Κώστα Παπανικολάου που χόρευε σχεδόν γυμνός πάνω στο τραπέζι της Γραμματείας, τρελαμένος από τα πανηγύρια των οπαδών: "Αυτή η ομάδα έχει εκπληκτική χημεία. Βγάζει τρομερή ενέργεια, ενώ υπάρχει απίστευτη ομαδικότητα. Πραγματικά το λέω αυτό. Το ένα παιδί βοηθάει το άλλο. Ο ένας νοιάζεται για τον άλλον και μπορεί να πέσει στη φωτιά και στη μάχη για να τον καλύψει. Αυτό είναι το μυστικό μας φέτος".