Νταβίντ Φουστέρ...Το εργαλείο!!

 Ο Νταβίντ Φουστέρ υπήρξε από την πρώτη στιγμή το καλύτερο… ηρεμιστικό κατά της αρρώστιας. Αυτός ο τύπος έγινε αγαπημένος της στήλης κατ’ αρχάς λόγω του κυνηγητού που υπέστη. Είμαστε υπέρ των αδυνάτων. Όχι σωματικά, αλλά όσων οι πολλοί είναι έτοιμοι να τους επιτεθούν επειδή τους βρίσκουν σε μια γωνία… αδύνατους. Και δεν μιλάμε για τον κόσμο. Εμείς οι φίλαθλοι έχουμε τη μεγαλύτερη δικαιολογία: είμαστε φανατικοί. Λατρεύουμε την ομάδα, γουστάρουμε το θέαμα. Άντε να δεις τι έχει στο μυαλό του ο Βαλβέρδε. Τον αγαπάμε, τον λατρεύουμε, τον πιστεύουμε, ωστόσο κι ένας Όσκαρ μας ταλαιπώρησε για κάποιο διάστημα.

Εμφανίζεται αυτό το αδύνατο παλικαράκι με την παιδική φάτσα, που τρέχει πάνω κάτω, που γίνεται αλλαγή στους πρώτους αγώνες και μόνο που ο κόσμος δεν τον αρπάζει στη γιούχα. Από εκεί τον πιάνουν στο στόμα τους σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις. Θα νόμιζε κανείς ότι ο Φουστέρ είναι λαθρομετανάστης. Μεταξύ μας, περισσότερη υπεράσπιση είχαν οι 300 που κάνουν απεργία πείνας παρά ο παίκτης του ΘΡΥΛΟΥ.

Κάποια στιγμή αυτός βάζει ένα πέναλντι και οι πιο έξυπνοι καταλαβαίνουν ότι εδώ υπάρχει ένα διαμάντι. Φευ, στις ημέρες μας οι έξυπνοι δεν βρίσκονται στα καλύτερά τους. Στην εξέδρα το καταλάβαμε λίγο πιο γρήγορα, ωστόσο οι αναλυτές επέμειναν ότι απλώς πρόκειται, και δεν είναι τίποτε περισσότερο, για έναν παίκτη που χωρίς άγχος ευστόχησε σε μία εκτέλεση πέναλτι. Ο Ισπανός έβαζε το ένα γκολ μετά το άλλο, ξεκλείδωνε άμυνες, προσέφερε βαθμούς. Σε όλο αυτό το διάστημα το συγκεκριμένο παιδί, ό,τι και να έκανε, έμεινε σεμνό και ταπεινό. Ούτε αποθέωση, ούτε ακραίοι πανηγυρισμοί, ούτε δηλώσεις, ούτε… διαφημίσεις. Σεμνά και ταπεινά. Κυριολεκτικά. Κανονικά.
Πέρα από τα γκολ, μας δίνει ένα μάθημα ζωής. Δουλειά, χαμηλοί τόνοι, προσπάθεια, υπομονή. Ε, κάποια στιγμή θα φιλήσει και τη φανέλα για να είναι στο κλίμα που θέλουν οι ειδικοί, θα περάσει με ντρίπλα κάτω από τα πόδια τον Βύντρα για να μπει σε ένα άλλο πρωτοσέλιδο εκτός του «ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗ». Σεμνή και ταπεινή ντρίπλα.